Þegar við sjáum myndir af sebramynstruðum bíl sem var „spottaður“ við prófanir, hugsum við ekki endilega um vinnuna að baki þessum myndum. Svo ekki sé minnst á hagsmunaárekstra sem verða á milli „bílaspæjarans“ og bílaframleiðandans!

„Spy photography“

Njósnamyndir, spæjaraljósmyndun, spægipylsa… Hér nota ég orðið „bílaspæjari“ yfir það sem á ensku kallast „spy photographer“. Sá sem stundar „spy photography“ kallast hér bílaspæjari en rétt rúm tvö ár eru liðin síðan brautryðjandi á þessum sérstaka starfsvettvangi féll frá.

Hagsmunaárekstrar

Bílanjósnir snúast um að ná góðum ljósmyndum af bílum „sem eru ekki til“ í rauninni. Bílum sem enn er verið að prófa áður en þeir eru kynntir til leiks.

Verkfræðingar, hönnuðir og aðrir sem „eiga“ eitthvað í bílnum sem verið að prófa vilja, eðli máls samkvæmt, ekki að „sköpunarverkið“ verði opinberað of snemma. Þeir geta því, sumir hverjir, orðið taugatrekktir þegar bílaspæjarar með myndavélar á lofti, sitja um sköpunarverkið. Þó að bíllinn sé dulbúinn er þetta samt mjög viðkvæmt allt saman og þess vegna þurfa ljósmyndararnir að laumast og „spæja“.

Hættulegt „djobb“

Þeir sem að prófunum bílanna standa (verkfræðingar o.fl. sem nefndir voru hér að ofan) verða jafnvel svo trekktir á taugum að þeir hafa ráðist á bílaspæjara.

Öðru sinni reyndi bílstjóri bíls sem verið var að prófa að þvinga ljósmyndarann út af veginum og slapp hún naumlega í það skiptið. Jú, svo var það einhver sem kastaði grjóti á eftir henni.

Eins og fram kemur bæði í meðfylgjandi myndbandi (hér fyrir neðan) og í grein sem lesa má hér þá er auglýsingagildið mikið sem felst í birtingu njósnamynda. Þ.e. fyrir framleiðandann. Eftirvæntingin og forvitnin sem skapast meðal kaupenda er oftar en ekki „milljón dollara“ virði, eins og maður segir.

Aðferð notuð í fyrri heimsstyrjöldinni

Misjafnt er hvernig bílarnir eru dulbúnir en það er engin hending sem ræður því. Felubúningurinn eða dulargervið á meira að segja rætur að rekja til kafbátahernaðar fyrri heimsstyrjaldar!

Margir hafa bent á að bíll í „dulargervi“ hljóti að vekja mun meiri athygli en aðrir. Ljósmyndarinn Brenda Priddy sagði í myndbandinu sem hér fylgir að besta „gervið“ sem hún muni eftir hafi verið á GM „minivan“ sem voru einfaldlega merktir með límmiðum eins og bílar iðnaðarmanna. „Jói pípari“ eða eitthvað í þá veru getur virkað ágætlega í sumum tilvikum. Jú, einn bíllinn var svo „dulbúinn“ sem flugvallarúta eða skutla.

Nauðsynlegt að prófa á almannafæri

Þó að bílaframleiðendur eigi sín prófunarsvæði þá er það ekki nóg til að fullreyna bíl fyrir framleiðslu.  Alls konar vindgöng, brautir, undirlag og yfirborð má „búa til“ en öllu snúnara og raunar ómögulegt, er að hanna hliðstæðu við veruleikann: Umferðargötur og hraðbrautir þar sem allt getur gerst er eitthvað sem verður að prófa. Það eru aðstæður og umhverfi sem ekki er hægt að setja á svið og þess vegna eru bílanjósnarar mjög útsmognir við að finna staði og koma sér fyrir til að ná myndum.

Nóg um það! Byrjum á þessu myndbandi til að sjá bílaspæjara að störfum:

Og hér er rætt við ljósmyndara, hönnuði og fleira gott fólk: