Stundum er gaman að rifja upp þá bíla sem hafa verið í eigu manns yfir ævina. Fyrsti bíllinn var breskur Morris, sem reyndist ágætlega þar til að ryðið át undirvagninn og hann fór yfir móðuna miklu! En næsti bíll á eftir honum var ekki síður eftirminnilegur; Škoda 1201 árgerð 1959 – í 3ja dyra stationútgáfu.
Þessir bílar fengu heitið „blöðru-skódar“ vegna útlitsins á sjálfberandi yfirbyggingunni, sem var „rúnnuð“ í meira lagi, ekki mjög flott hönnun, en virkaði bara vel.
Eitt var hagkvæmt við hönnun bílsins: Hann var bara með eina hliðarhurð á þeirri hlið sem sneri út í umferðina, en tvær á þeirri hlið sem sneri að gagnstéttinni – en í átt að umferðinni þar sem ekið var hægra megin á vegunum. Þegar ég átti bílinn var enn vinstri umferð þannig að þessi „lausn“ virkaði ekki eins vel hér á landi.
Framleiddur 1954 til 1961
Škoda 1201 var fjölskyldubíll, framleiddur af AZNP í verksmiðju þeirra í Mladá Boleslav í Tékkóslóvakíu – eins og landið hét þá. Boðið var upp á hefðbundna fólksbílsútgáfu og stationgerð auk sendibíls. Bíllinn kom fyrst á markað árið 1954 sem arftaki Škoda 1200. Hann erfði sjálfberandi yfirbyggingu forvera síns úr stáli.
Þegar „blöðruskódinn“ komst í mína eigu var hann með þessum sérstæða græna lit, en lakkið var orðið ansi upplitað og „sólbrunnið“ þannig að það var hvorki gaman að bóna hann né þrífa. Einn vinur minn útvegaði mér aðstöðu í bílskúr úti á Kársnesi – og þar var bíllinn „rúllaður“ ljósgrár með málningarrúllu á einni langri helgi. Lukkaðist bara vel (að eigin mati)!
Var hægt að koma honum í 90 km hraða
Bíllinn var með fjögurra strokka 1221 cc vatnskældri vél með yfirliggjandi ventlum sem skilaði hámarksafli 33 kW eða 45 hestöflum við 4.200 snúninga á mínútu. Fjögurra gíra gírkassinn var með efstu þrjá gírana samhæfða, en í fyrsta gír þurfti að tvíkúpla – eða vera á mjög hægum hraða þegar sett var í gír.
Og ekki var blessaður „blöðruskódinn“ hátt gíraður, því það var ekki hægt að aka honum mjög hratt. Hámarkshraði samkvæmt framleiðanda var tilgreindur á bilinu 90 km/klst til 105 km/klst. En það var nú helst niður góðar brekkur sem hægt var að „toga“ hámarkshraðann úr bílnum. 70 km voru nær lagi sem hinn „raunverulegi“ hámarkshraði!
Eitt til viðbótar var sérstætt við þennan bíl. Á þessum tíma var algengt að ýta þyrfti á hnapp til að „starta“ bílum í gang, en hér var dregið í hnúð í mælaborðinu sem tengdur var við barka. Þegar togað var í hann var tannhjólið á startaranum dregið aftur, og samtímis kom straumur á startarann til að snúa mótornum. Um leið og bíllinn fór í gang var hnúðnum sleppt og startarinn aftengdist.
Škoda 1201 – hér í útgáfu sem hefðbundinn fólksbíll með skotti. Hann náði ekki eins miklum vinsældum vegna þess að farangursrýmið þótti helst til lítið, og því mátti sjá slíka bíla með val hlaðna toppgrind á ferðalögum hér á sínum tíma.
Ágætur ferðabíll
En skódinn hentað mér ágætlega þann tíma sem ég átti hann, fyrir utan fyrrnefndan „drifgalla“ var þetta ágætur ferðabíll, sæmilega „háfættur“ og hentaði mér ágætlega vegna þess að það var fínt að sofa í honum þegar aftursætið var lagt niður.
Vinsæll sem fjölskyldubíll og hjá iðnaðarmönnum
Vegna vöruskiptasamninga á þessum árum kom þó nokkur fjöldi af Škoda 1201 hingað til lands. Stationgerðin var vinsælli, jafnt hjá fjölskyldum og iðnaðarmönnum, því farangursrýmið var dágott og vel aðgengilegt.
Škoda 1202
Framleiðslu lauk árið 1961, sem var einnig árið sem framleiðsla hófst á arftakanum, Skoda 1202. Hann var víða fluttur út til vestrænna þjóða; flestir bílar sem eftir voru í Tékkóslóvakíu fóru í opinbera notkun eða gegndu hlutverki leigubíla, en mjög takmarkaður fjöldi var seldur einstaklingum til einkanota.
Aðrar umfjallanir
Þetta voru í alvöru þau fyrirmæli sem Ken Block fékk frá Ram Trucks þegar þeir afhentu honum eintak af sérútgáfu Ram TRX: Sandblast Edition. Þessi fyrirmæli þurfti hvorki að endurtaka né útskýra fyrir manninum.
Svona eru bílasenurnar þá teknar upp! Hér er magnað myndband um kvikmyndatökur á bílaatriðum. Hvar steðsetja myndatökumennirnir sig og hvernig er græjunum komið fyrir?
Amma Önd eða Andrea, eins og hún heitir „fullu nafni“ á íslensku, hefur ekið um á rafbíl síðan Walt Disney kynnti hana til leiks árið 1943. Bíllinn sem um ræðir er gerðinni Detroit Electric og var bíllinn sá vinsælasti rafbíllinn vestra þegar hann kom á markað fyrir um 120 árum.
Í miðjum Egilsstaðabæ eystra leynist týndur fjárssjóður, alltént í augum bílamanna. Þar hafa dagað uppi allmargir gamlir bílar sem fengið hafa að sjá betri daga á sinni lífsstíð...