„Eftirvæntingin vegna ferðalagsins hvarf eins og dögg fyrir sólu um leið og ég opnaði húddið á bílnum,“ sagði bílablaðamaðurinn Kevin McCauley sem tók að sér að aka Fiat Panda rúmlega 600 kílómetra leið vegna bílasýningar í Texas. Það gekk á ýmsu á leiðinni.

Kevin hefur meðal annars skrifað um bíla fyrir tímaritið The Drive og í fyrra birtist grein þar sem hann dásamaði Fiat Panda.

„Kælivökvinn minnti einna helst á kókómjólk og það gat varla boðað neitt gott. Ég tók mynd af þessu og sendi á Tom [eiganda bílsins]. Sagði honum að þetta minnti á eitthvert Nesquick sull.“

Þrátt fyrir varnaðarorð vélvitans (nýyrði dagsins) ákvað Kevin að láta slag standa og fara af stað á þeim ítalska. Enda hafði hann fengið aðstoðarbílstjóra með í leiðangurinn; Chris nokkurn Perkins, bílablaðamann Road & Track.

„Þekking mín á bílvélum reyndist nógu mikil til viðhalda kvíðahnútnum í maganum yfir ástandi ökutækisins alla ferðina en því miður risti þekkingin ekki það djúpt að ég hefði vit á að blása ferðina af,“ sagði Kevin.

Dyntir, duttlungar og kenjar

Þegar tuttugu mínútur voru liðnar af þessu 400 mílna ferðalagi fór nál hitamælisins í blessuðum bílnum að stíga jafnt og þétt upp á við en hélst þó rétt innan við rauðu línuna á kvarðanum.

„Þar sem hitinn var nokkuð stöðugur í 110°C ákváðum við að halda ferðinni áfram,“ sagði Kevin en það var einmitt á þessum tímapunkti sem hann áttaði sig á einu sem hann útskýrði svona:

Þetta kannast undirrituð alveg svakalega vel við. Eins og meðvirkni með dauðum hlut sem er nú ekki „dauðari“ en svo að minnsta glappaskot manns getur fengið allt til að sjóða upp úr. Við sem átt höfum gamla bíla af gerðinni Fiat sem fyrsta bíl hljótum einhvers konar eldskírn sem verður til þess að maður er afar umburðarlyndur og skilningsríkur þegar bíladyntir eru annars vegar.

Situr hátt en fer hægt

Þó að Pandan sé agnarsmár bíll er það nú svo að maður situr nokkuð hátt og tilfinningin er alls ekki eins og ökutækið sé bílkríli. Ekki einu sinni innan um alla pallbílshlunkana í leiðangri Kevins og Chris í Texas. „Maður finnur ekkert fyrir smæð bílsins fyrr en hann er kominn upp í 72 mílna hraða og hraðar kemst hann ekki.“

Þegar þeir komu í snarkandi síðdegishitanum til Austin í Texas var nálin á hitamælinum farin að gera ýmsar kúnstir og erfitt að átta sig á hvaða lögmál réðu þar. Ekki má gleyma að í slíkum hita er fátt um fína drætti í gömlum bíl; miðstöðin blæs heitu þó hún sé á „kaldasta“ og inn um gluggann kemur auðvitað bara hlýtt loft.

Snemma morguninn eftir héldu þeir áfram og var óvenjukalt í veðri. Hitamælirinn rauk engu að síður upp í 110°C eftir tíu mínútna akstur. Hitinn lækkaði þegar bíllinn var í hægagangi, t.d. á ljósum eða í umferðarþvögu en rauk aftur upp í akstri og eðli máls samkvæmt var óþægilegt fyrir þá félaga, Chris og Kevin, að vita ekkert hvers vegna þetta gerðist.

Panda í útrýmingarhættu vekur lukku

Á sýningarsvæðinu voru ótal merkilegir bílar frá áttunda og níunda áratug síðustu aldar. Þegar Pandan mætti á svæðið þyrptist fólk að. „Ótrúlega margir höfðu aldrei nokkurn tíma séð Pöndu og þótti farartækið hið merkilegasta. Það var samt ekki fyrr en Chris lenti í basli með afturhlerann sem fjöldinn margfaldaðist á örskotsstundu. Flestir, þar á meðal ég sjálfur, vildu gefa honum gagnslaus ráð um það hvernig loka mætti hleranum. Chris bjargaði þessu sjálfur en mér tókst að skemma læsinguna áður en við lögðum af stað heim.“

Þegar vélvitinn, vinur þeirra, leit loks á Pönduna kom í ljós að brúna gumsið (kælivökvaígildið) „stafaði sennilega af ryði og svo var líka mikill léttir að vita að heddpakkningin væri ekki farin. Þá gat maður nú andað léttar,“ sagði Kevin.  

„Við urðum svo glaðir því Pandan var orðin skemmtileg aftur. Þess vegna stoppuðum við hér og þar til að taka myndir og svoleiðis. En þegar við áttum 25 mílur eftir til Houston fór hitamælirinn aftur að láta illa.“

Reynslunni ríkari og þakklátur fyrir félagsskap Chris Perkins í þessum sjóðheita bíltúr kveður Kevin. Chris skrifaði söguna á Road & Track en Kevin sagði söguna í myndbandi á YouTube og er þessi greinarstúfur samsuða úr báðum áttum. Sem fyrr segir eru þeir Chris og Kevin báðir bílablaðamenn. En greinilega hvorki „vélvitar“ né bifvélavirkjar.

Lokaorðin fær Chris að eiga: „Ég hef ekið mörgum áhugaverðum bílum starfs míns vegna en ætli þessi bíll verði ekki einn af þeim eftirminnilegri. Ef ég yrði beðinn um að gera þetta aftur þá myndi ég segja já. En ég myndi ekki mæla með því að neinn annar gerði það.“

Af öðrum óhefðbundnum bíltúrum: 

Ekið á gargönum eftir ropvatni - Laxness og bílar

Þá ók blaðamaður inni í húsi og uppi á þaki

Sunnudagsbíltúr: „Stopp! Það er skriðdreki að koma“

Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.