Listmálarinn góði, Jóhannes Kjarval, var einn þeirra sem kunni því vel að vera farþegi. Hann ferðaðist helst ekki öðruvísi milli staða en á tveimur jafnfljótum eða með leigubíl. Þegar leigubíll varð fyrir valinu þá var það bíll frá BSR. Ekki vildi hann skipta við aðrar stöðvar, þótt hann þyrfti stundum að bíða lengi eftir bíl. Meistara Kjarval var ekki sama hver ók leigubílnum og voru tveir bílstjórar hjá BSR í sérstöku uppáhaldi hjá listamanninum.

Erfiður farþegi en skemmtilegur

Fólki fyrirgefst nú eitt og annað státi það af því trompi uppi í erminni að vera skemmtilegt. Já, sérvisku, rassaköst og ósköpin öll má fyrirgefa, sé sá er fyrir stendur skemmtilegur. Þannig virðist Jóhannes Kjarval hafa verið. Í það minnsta sem farþegi í leigubíl.

Einn af þeim sem Magnúsi var ofarlega í huga, þegar hann leit árið 1980, yfir farinn veg, var einmitt Jóhannes Kjarval.

Á nærfötum í bankanum

Einhverju sinni í spænskukennslu í pynting… Afsakið öll! Í Menntaskólanum í Reykjavík, átti að standa þarna, að sjálfsögðu. Æj, ég byrja aftur:

„Hann átti það til að fara á nærfötunum út í banka og allir héldu að hann væri vitlaus, en það var hann alls ekki. Hann var bara svolítið sér,“ sagði  Magnús. „Kjarval var svolítið skrýtinn, en skemmtilegur þó hann væri stundum erfiður, því allt varð að vera eins og hann vildi sjálfur.“

Þorskhausum skolað niður með mjólk

Já, en ekki hvað? Og starf bílstjórans virðist hafa náð nokkuð út fyrir bílinn þegar Kjarval var annars vegar. Alla leið inn til listamannsins:

„Kjarval var mikill vinur minn,“ sagði Magnús við blaðamann Morgunblaðsins á sínum tíma, í fyrrnefndu viðtali. „[...] sjáðu bara allar þessar myndir, segir Magnús og bendir á stórar myndir og smáar á veggjum, teikningar og olíumálverk og heillaskeyti í stíl Kjarvals.“

Ókulvís með líkamshita bjarnarins

Eðli máls samkvæmt gekk Kjarval ekki með tólin til listsköpunar landshluta á milli þó hann kynni því vel að ferðast fótgangandi. Þá var gott að fá Magnús til að aka listamanninum og oftar en ekki var ferðinni heitið á Þingvelli. Þar beið Magnús meðan Kjarval málaði:

Hann sagðist skyldu þiggja kaffið, en aðeins mín vegna og alls ekki vegna þess að honum væri sjálfum kalt eða kaffivant. Hann kom inn í bílinn, en hafði ekki setið þar í margar mínútur, er hann sagðist ekki geta þetta.

Það var ekki kuldinn í honum og svona var margt í honum,“ sagði bílstjórinn Magnús Ólafsson árið 1980.

Þambaði lýsið

Annar bílstjóri hjá BSR, Guðmundur Magnússon, átti sömuleiðis ágætar minningar um þennan áhugaverða fastakúnna, Jóhannes Kjarval. Hann rifjaði eina sögu upp í viðtali sem birtist í Vísi haustið 1977.

„Hann [Kjarval] átti það til að koma og láta keyra sig eitthvert út í buskann og láta bílinn bíða eftir sér kannski heilan dag á meðan hann málaði. Einu sinni fór ég með hann í slíka reisu, daglanga, upp á Kjalarnes.

Þegar hann kom heim til sín dembdi hann í sig heilli lýsisflösku og fór síðan beint út á Hressó og fékk sér að borða,“ sagði Guðmundur Magnússon árið 1977 um þennan sérstaka farþega, Jóhannes Kjarval.

Hafðir þú gaman af þessari grein? Þá gætir þú haft áhuga á:
Ekið á gargönum eftir ropvatni - Laxness og bílar

„Gullfaxi með nýstárlegan farm“

Sannleikurinn um Bjössa á mjólkurbílnum

Þegar Ölfusárbrúin brast

1965: Svíinn, glymskrattinn og Landrover-inn

Hundrað amerískir bílar settir saman á Mýrdalssandi 1941

Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.