Bíltúr sem aldrei gleymist

Auglýsingar Veltis á Volvo á árum áður notuðu slagorðið „Fasteign á hjólum”. Að sjálfsögðu gerðu  menn smá grín að þessu og töldu þetta slagorð passa vel við því Volvoinn væri dýrari en aðrir bílar, hann væri þunglamalegur og það þyrfti að vera í lyftingum til að ráða við stýrið ef ekki væri það vökvastýri.

Ódrepandi

Volvo hefur svo sannarlega sannað gildi sitt hér á landi sem öflugur og endingargóður bíll sem uppfyllir ströngustu öryggiskröfur. Lögregluembættin á Íslandi hafa löngum valið Volvo í vinnu enda bíll sem hægt er bjóða ýmislegt sem aðrar tegundir ráða kannski síður við.

Bertone

Einn er sá bíll af Volvo gerð sem vakti sérstaka athygli undirritaðs en það er Volvo 262C Bertone. Um er að ræða tveggja dyra kúpubak sem kynntur var til sögunnar á bílasýningunni í Genf árið 1977. Bertone bíllinn var framleiddur á árunum 1977 til 1981 og aðeins í 6622 eintökum alls.

Hægt var að velja um beinskiptingu með yfirgír eða þriggja þrepa sjálfskiptingu. Volvo 262C var búinn vökvabremsum og diskum á öllum hjólum.

Gunnar rak Velti sem hafði umboð fyrir Volvo á Íslandi en Ebenezer átti og rak Vörumarkaðinn, Ármúla 1a – þar sem nú eru rannsóknastofur í meinafræði.

Bíll David Bowie var ansi flottur. Hann var svartur að lit og einn af síðustu bílunum sem framleiddir voru í þessari gerð.

Lukkudagur unglingsins

Undirritaður starfaði sem „pokadýr” hjá Vörumarkaðinum í nokkur ár en vann sig upp í lagerstarf á nokkrum misserum.

Maður góndi reyndar á þennan bíl þegar hann renndi framhjá því flottur þótti hann. Það var svo einn góðan veðurdag að ég var að vinna við að taka á móti vörum þegar forstjórinn Ebenezer ók upp að versluninni og steig út úr þessum glæsilega Volvo 262C og kallaði til mín, skólpaðu nú af bílnum fyrir mig Pétur. Þá hef ég verið 17 ára og nýkominn með bílpróf.

Hann rétti mér lyklana og þar með var ég líklega orðinn yngsti ökumaður Volvo 262C á Íslandi á þessum tíma.

Minnti á geimskip

Man ég sérstaklega eftir græjunum sem voru að Blaupunkt gerð sem voru box sem fest var á rana sem kom upp undan mælaborðinu. Leðrið var alvöru, mjúkt og glansandi og sætin voru eins og maður sæti í fínasta sófasetti.  

Þá voru menn ekkert að leggja uppúr sápu, svampi og að þurrka. Bara skólpað af og ekið í burtu. Og maður minn, nægt var aflið - þó svo að ég hafi ekki þorað fyrir mitt litla líf að fara uppfyrir 40 eða 50 kílómetra hraða þennan stutta spotta.

Enn í dag man ég eftir þessum stutta bíltúr. Því miður gat maður ekki hringt í vin, sett innlegg á Facebook eða tekið sjálfu. Bíltúr sem aldrei gleymist.

Aðrar greinar eftir sama höfund:

Fallega ljótur

Munið þið eftir AMC Concord?

Nokkur gömul íslensk bílaumboð

Svona töluðu sölumenn bílaumboðanna í denn