Vinur minn valti: Fyrsti bíllinn

Foreldrarnir bönnuðu honum að kaupa nýtt mótorhjól en samþykktu hins vegar  hinn alræmda og valta þriggja hjóla bíl, Reliant Robin! Það var fátt „reliant“ við þann bíl nema kannski að hægt var að treysta á að hann kæmi manni á hvolf og í klandur.

Rakst ég á býsna áhugaverðan þráð þar sem fólk segir frá fyrsta bílnum. Bretinn sem segir, á þræði á vefnum PistonHeads.com, söguna af sínum áreiðanlega valta bíl, Reliant Robin, ók af stað árið 1980 og hér er sagan.

Sagan af fyrsta bíl Peters Perkins:

„Fyrsti bíllinn minn var þriggja hjóla, 850cc og 39 hestafla Reliant Robin. Betur þekktur í Bretlandi sem Plastgrís [Plastic Pig].

Að fjárfesta í ökutæki sem þessu var gjörsamlega á skjön við allt sem ungur maður ætti að gera en svona seldi ég nú skrattanum sál mína og mótorhjólið seldið ég líka (Honda CX500) í skiptum fyrir frumstætt bílskrípi. Í von um að skrjóðurinn myndi halda á mér hita (og vonandi einhverri snót sem hormónarymjandi ungmennið þráði svo heitt).

Á þessum árum þurfti ekki annað en mótorhjólapróf í Bretlandi til að aka þriggja hjóla bílum og þar sem ég var ferlega latur og værukær unglingur hafði ég ekki drattast til að ná bílprófinu. Ætli ég hafi ekki verið um 17 eða 18 ára þarna fyrir hvað, 42 árum síðan? Jemundur minn! Tíminn flýgur svo sannarlega!

Þar sem þessi dauðagildra á þremur hjólum var með bærilegustu vél og fjögurra gíra kassa undir ræfilslegri vélarhlífinni, varði ég ófáum stundum yfir olíukámugri Haynes handbókinni. Með skiptilykil af ódýrustu gerð á lofti og skrámaða hnúa, reyndi maður að klastra einhverju saman, jafnvel laga og læra í leiðinni.

Það var líka napurlegt til þess að hugsa að ekkert varði mann í bílnum, annað en plast sem var álíka sterkt og hrökkbrauð eða eitthvað þaðan af þynnra. Já, það var ekki nokkur árekstrarvörn í þessum bíl og hljóðeinangrun engin. Hávær var hann og fisléttur.

Það var einn fagran vordag í sveitinni í Norfolk sem við Trevor, besti vinur minn, ókum eins hratt og við komumst á Plastgrísnum. Alveg á 60 kílómetra hraða. Ég gerði út af við plastgrísinn sem valt rækilega í einni beygjunni. Ekkert við þessa bílveltu minnti á nokkuð úr heimsmeistararallinu, eða neitt í þá veru. Engir meistarataktar sem tekið var eftir.

Við endastungumst rólega gegnum beykilimgerði og grotnandi girðingu og stöðvuðumst loks á hvolfi á hlaði framan við snotran sveitabæ. Svona sveitabæ eða herragarð sem maður sér á fínum konfektkassa eða smákökuboxi.

Með marið, skælt og krambúlerað egó bröltum við út úr krömdum Plastgrísnum. Þá varð skammhlaup í brakinu og eldur blossaði upp. Ég gerði tilraun til að slökkva eldinn með innihaldinu úr kókdós sem var í bílnum, auk vatnsins sem listamaðurinn var með í glasi við trönurnar og tei mannsins skvetti ég líka á bálið.

Lögreglan kom áður en langt um leið og skoðaði ökuskírteinið mitt og kannaði tryggingu bílsins. Tryggingin var einfaldasta grunntrygging sem hægt var að kaupa (ábyrgðartrygging) og brosti lögregluþjónninn ofurlítið í kampinn um leið og hann bað mig að drífa í því að safna saman brunarústum þess sem eitt sinn var Plastgrís.

Volg askan og annað sem við söfnuðum saman, fór beint á haugana og þannig fór nú fyrir fyrsta bílnum mínum. Ekki þótti mér gaman að þurfa að fara ferða minna fótgangandi eftir þetta, þannig að ég tók mig taki og tók bílprófið eins og fínn maður.

Svo eignaðist ég annan óáreiðanlegan breskan bíl sem frægur er að endemum; Hillman Imp. Það reyndist auðvitað hinn mesti óheillagripur sem ofhitnaði og sprengdi heddpakkningar og fleira óskemmtilegt.

Fleiri sögur af fólki og bílum: 

Bremsufar í brók: Fyrsti bíllinn

Ég og Renault 5 Gt Turbo

Gaf manninum Audi í þakklætisskyni

400 mílna ferðalag á 29 ára gömlum 47 hestafla bíl

Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.