Ég og Renault 5 Gt Turbo
-eltingarleikur um miðbæinn
Barn að aldri heillaðist ég af bíl. Bíl sem minnti dálítið á nestisbox - en það var nú ekki það sem heillaði mig (að hann líktist nestisboxi). Þetta var Renault 5, hinn franski ofurtöffari sem fór lítið fyrir en var algjörlega óbeisluð og rymjandi snilld í útgáfunni Gt Turbo.
Árin liðu og alltaf kipptist ég við þegar ég sá Renault 5 í umferðinni. Þeir voru nú ekki margir Gt Turbo en þegar ég sá slíkan þá gerðist eitthvað undarlegt. Ég fór bara að stama og varð eins og bjáni.
Eltihrellir á Fiat UNO ´87
Bílprófið fékk ég á heiðarlegan hátt (ekkert Kelloggspakkasvindl þar) á því herrans ári 1998 en samkvæmt nýjustu útreikningum var undirrituð einmitt 17 ára gömul þá.
Eitt drungalegt haustkvöld árið 1999 var ég á leiðinni úr Mosfellsbænum í miðbæinn á mínum lauflétta og vikulega bónaða UNO. Skyndilega birti yfir Miklubrautinni og það var sem kviknað hefði á sólinni í haustdrunganum: Þarna var hann! Perluhvítur og ljómandi. Renault 5 Gt Turbo ´86. Bíll drauma minna.
Eins og fyrr hefur komið fram varð ég alltaf undarleg þegar ég sá bíl af þessari gerð og þetta skiptið var engin undantekning. Ég ákvað að elta bílinn, ná tali af eigandanum og útskýra fyrir honum að þennan bíl yrði ég að fá að kaupa. ÞENNAN bíl. Já, þetta var sko gott plan og ekkert furðulegt við það (sannfærði ég sjálfa mig um...).
Í það minnsta fór bílstjórinn að gefa heldur hressilega í og skáskjóta sér hingað og þangað í von um að stinga mig af.
Það þarf ekki kjarnorkuknúna bifreið til að stinga Fiat UNO af. Varla hlaupahjól, ef út í það er farið. En einbeitti og þrjóski bílstjóri UNO-sins ímyndaði sér að hann væri á nítró-UNO.
Því mætti ég ekki fyrir mitt litla líf leyfa bílstjóranum að stinga mig af. Og áfram elti ég hann.
Í illa upplýstum Þingholtunum missti ég sjónar á bílnum en eftir dálitla stund kom ég auga á hann á bílastæði við risastórt hús sem reyndist vera auglýsingastofa. Bílstjórinn var á bak og burt og því fátt annað að gera en að banka upp á og finna manninn.
Ekki til sölu
Eftir dálítinn vandræðagang fann ég rétta manninn, þ.e. ökumann og eiganda bílsins. Hann var tortrygginn á svipinn þegar honum varð ljóst að þarna væri komin manneskjan sem hafði elt hann um bæinn og því vissara að fara að öllu með gát. Ekki varð samtal okkar til að róa manninn mikið því orðin komu flest öfug út úr mér eins og sjá má:
Hann (með augun uppglennt): „Ertu búin að elta mig oft? Lengi?“
Ég: „Ha? Nei, eða jú. Bara síðan á Miklubrautinni sko. Í kvöld. Ekki í marga daga! Hahaha! Neinei, ekkert svoleiðis!“
Hann: „Bíllinn er ekki til sölu.“
Hann ætlaði að loka og skil ég það vel. Í hans sporum hefði ég lokað og hringt á lögregluna þegar í stað. „Bíddu! Ekki loka á mig. Leyfðu mér að skrifa símanúmerið mitt á blað ef þér snýst nú hugur.“
Ólétt kona bjargar málum
Þetta var ekki gott. Hreint ekki gott og ég var afar drýldin eftir þessa sneypuför. Komin á þá skoðun að þetta hefði verið heimskulegt uppátæki hjá mér og skammaðist mín.
Saman áttum við Renault góð ár og mikið svakalega var gaman að geysast um göturnar á þessum magnaða bíl.
Aðrar umfjallanir
„Street food“ er ekki bara tekinn upp á næsta plan heldur upp á næsta pall hjá honum Eleodoro Lopez. Hann flandrar um Los Angeles í Kaliforníu á pallbílnum sínum og malar gull. Og bakar pizzur.
Í gær kynnti BMW iX Flow E Ink: Bílinn sem skipt getur um lit á yfirbyggingunni. Hann er hjúpaður, eða klæddur efni sem með rafboðum láta hann skipta litum. Já, þetta er sannarlega spes og „speisað“ en vonandi útskýrir meðfylgjandi myndband þetta eitthvað betur.
Hann er kannski ekki sá flottasti en snjallari er hann en flestir bílar. Svo snjall er R1 að hann fær að fara út í geim en hann er hannaður til að framkvæma hin ýmsu verk á tunglinu. Hann fer í könnunarleiðangra, gerir við og smíðar, svo eitthvað sé nefnt.
Breski jarðolíurisinn Ineos hefur undirritað samning við Daimler um að kaupa verksmiðju þýska bílaframleiðandans í Hambach í Frakklandi...