Sjálf er ég mikill „plötuspilari“. Það er að segja manneskja sem hefur gaman af að setja góða plötu á fóninn. Þó hef ég enn ekki gerst svo fræg að eiga bílaplötuspilara. Þeir urðu kannski ekkert svakalega vinsælir hér á landi en vissulega voru þeir til.

Virkuðu þokkalega

Mig minnir að pabbi hafi sagt að bílaplötuspilarinn hans hafi virkað ágætlega. Lítið hafi verið um hökt og nálarhopp, en hljómgæðin í græjunum verið fremur slök. Minnir mig.

Annars var algengara að fólk keypti bílaplötuspilara sem var með innbyggðan hátalara eða sem tengdur var við græjur bílsins.

Athyglin oft á plötuspilaranum

Það er kannski ekkert undarlegt að  athygli ökumanna hafi beinst að bílaplötuspilaranum því á 45 snúninga plötu voru nú yfirleitt aðeins tvö lög á hvorri hlið og því nóg að gera við að snúa plötum og skipta.

Árið 1960 kom sniðugt tæki á markað: RCA Victrola sem raða mátti 14 plötum í og sá tækið um skemmtunina og bílstjórinn fylgdist með veginum.

Tengt efni: 

5 hlutir úr bílum fortíðar

Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.