Land Rover kynnir Defender Trophy Edition í takmörkuðum fjölda

• Aðeins 220 eintök verða smíðuð til að heiðra fyrri Camel Trophy keppnir Land Rover. Eintökin hafa öll  verið frátekin fyrir Norður-Ameríkumarkaðinn
• Ísland reyndi að komast í keppnina 1996 með þátttöku í forkeppni sem fór fram í Marokkó

Camel Trophy var „jeppakeppni“ sem haldin var árlega milli 1980 og 2000 og var hún þekktust fyrir að nota Land Rover jeppa í krefjandi landslagi. Viðburðurinn fékk nafn sitt frá aðalstyrktaraðilanum; Camel sígarettumerkinu.

Land Rover hefur smíðað nýja sérútgáfu af Defender, sem er til minningar um Camel Trophy jeppa fyrirtækisins hér á árum áður.

Annar viðbótarbúnaður fyrir torfærur er þakgrind fyrir leiðangurinn, hlífðarplata að framan, drullusokkar, gúmmígólfmottur, samþætt loftþjappa og samfellanlegur stigi sem veitir aðgang að þaki bílsins. Kaupendur geta einnig tilgreint spil sem aukahlut.

Defender Trophy Edition er byggður á X-Dynamic SE forskrift Land Rover og er með P400 túrbó 3,0 lítra sex strokka línu bensínvél með mildum blendingsbúnaði sem skilar 395 hestöflum og 550 Nm togi.

Aðeins í sölu í Bandaríkjunum

Því miður mun Land Rover Defender Trophy Edition aðeins fara í sölu í Norður -Ameríku, og það í takmörkuðu framleiðslumagni sem er 220 eintök. Verðið er frá 90.000 dollurum (um 11 milljónir ISK).

Viðburðurinn verður haldinn á Biltmore Estate í Asheville, Norður-Karólínu, og mun gefa kaupendum tækifæri til að finna hvað nýju bílarnir þeirra geta gert, með leiðsögn sérfræðinga í torfæruakstri.

Þegar Ísland reyndi að vera með

• Íslendingar voru með í undankeppni Kalimantan 1996 sem var haldin í Marokkó

Hópur Íslendinga tók þátt í undankeppni fyrir Camel Trophy í Marokkó í janúar 1996, og fjallað var um keppnina í DV Bílum á sínum tíma, skoðum það aðeins nánar:

Á annað hundrað umsóknir

„Það komu á annað hundrað umsóknir um þátttöku í Camel Trophy að þessu sinni," sagði Arngrímur Hermannsson hjá ferðaskrifstofunni Addísi en hann er umboðsaðili Camel Trophy-keppninnar hér á landi. „Við byrjuðum á því að þrengja hópinn niður í fimmtán manns og síðan niður í sex manns, þannig að tveir voru valdir úr hópi manna úr björgunarsyeitunum, tveir frá ferðaklúbbnum 4x4 og loks tveir úr hópi almennra umsækjenda, þrír aðalmenn og þrír til vara, en hópinn skipa þeir Gunnar Örn Pétursson, Árni Árnason, Erling Júliníusson, Ásgeir Böðvarsson, Guðjón Marteinsson og Viðar Þór Hauksson“.

Ævintýraleg forkeppni fyrir Camel Trophy í Marokkó:

Næturhlaup meðal villtra hunda

Fyrir utan flugstöðvarbygginguna beið floti Land Rover-jeppa og var ekið í halarófu beint út úr borginni og að tjaldbúðum á litlu nesi við stórt uppistöðulón raforkuvers við Lalla-Takerkoust, um 35 kílómetra frá Marrakesh. Við fengum aðeins stutta stund til að ganga frá bakpokunum í tjöldunum því kallað var til fundar í matartjaldinu þar sem fara átti yfir verkefni næstu fimm daga. Að því loknu tók við fyrsta næturverkefnið, ellefu kílómetra þolhlaup í myrkrinu við vatnið. Keppendurnir fengu blað með leiðarlýsingu og. voru síðan ræstir einn af öðrum með 3ja mínútna millibili.

„Við vorum hræddir um að snúa okkur í hlaupinu á krókóttum og ósléttum moldarstígunum, enda fór það svo að einn finnsku keppendanna sneri sig og varð að haltra til baka. Hinir luku flestir hlaupinu á rúmum klukkutíma. Næsta morgun, laugardag, var ræst klukkan sjö og eftir morgunmatinn settust menn á „skólabekk".“

Keppendur fengu leiðarbók með vegalengdum og kennileitum og síðan var að sjá hvernig menn spjöruðu sig.

Haldið til fjalla

Það var enn hrollkalt á mánudagsmorgninum þegar menn skriðu úr svefnpokunum, þreyttir eftir kvöldið áður. Nú var fram undan tveggja daga leiðangur upp í Atlasfjöllin. Búðirnar við vatnið voru í um 620 metra hæð yfir sjó og nú lá leiðin i fjallaþorp Berba í meira en 2000 metra hæð en á leiðinni átti að leysa nokkrar þrautir.

Eftir akstursþrautirnar var haldið áfram upp í Atlasfjöllin. Þar var ekið upp þröngan dal og sífellt verið að aka yfir sömu jökulána. Aksturslagið yfir árnar kom okkur Íslendingunum „spánskt" fyrir sjónir í þess orðs fyllstu merkingu en það voru einmitt Spánverjar sem höfðu skipulagt keppnina. Þegar komið var að árbakkanum var ekki staðnæmst til að skoða vaðið heldur bara ekið út í, oftast í einni halarófu. Ef vatnið reyndist of djúpt var bara bakkað upp úr og reynt á nýjum stað. Þá var oftar en ekki ekið beint á móti straumnum – nokkuð sem vanir jeppamenn hér á landi forðast eins og hægt er.

Vatnahlaup og bjargsig

Eftir tveggja tíma slark í ánni var komið að næsta „þrautastað". Þar voru Spánverjarnir búnir að strengja kaðla fram af 70 metra háu bjargi og nú áttu keppendur að fara tveir og tveir saman en einn hljóp á undan og fann „réttu" leiðina fyrir bílinn. Eftir nokkur hundruð metra „sull" i ánni var bíllinn stöðvaður og þá hlupu báðir upp á hamarinn og sigu niður í kaðlinum, aftur að bílnum og óku í mark.

Náttstaður í þúsund metra hæð

Enn var haldið áfram upp í fjöllin en fram undan 'var náttstaður hjá Berbum í litlu fjallaþorpi í um eitt þúsund metra hæð yfir sjó. Þessir fjallabúar búa í sérstæðum leirkofum þar sem þeir efnameiri hafa komið því þannig fyrir að hár hlaðinn garður umlykur húsakynnin en híbýlin eru með fram garðveggjunum. í miðjunni er opinn garður með stóru eldstæði í miðju.

En áfram var haldið að hrella keppendur og að þessu sinni var „næturverkefnið" að skipta um bremsupúða og höggdeyfa á bílunum. Þarna kom kunnátta Íslendinganna í bílaviðgerðum sér vel.

Hlaupið á „Esjuna" í svartamyrkri

Næsta morgun var ræst fyrir klukkan sex og þá fengu keppendur að vita að verkefnið væri að hlaupa á fjall handan dalsins. Eitt augnablik sást ljóstíra á fjallinu en tveir Spánverjanna höfðu kvöldið áður gengið á fjallið og gist þar úti í svefnpokum.

Þetta var án efa eitt erfiðasta verkefnið sem lagt var fyrir keppendurna þessa fimm daga. Þeir urðu að byrja á  því að hlaupa út í náttmyrkrið og niður i dalbotninn og vaða þar straumharða á. Þaðan lá leiðin upp fjallið og í gegnum enn eitt fjallaþorpið þar sem nokkrir kolóðir hundar biðu þess að glefsa í hlauparana sem urðu að verja sig með því að henda steinum i átt að hundunum.

Bestir allra

Þrátt fyrir mikla hæð og niðamyrkur komust allir keppendurnir á toppinn og það kom í ljós að sjö fyrstu meðal norrænu keppendanna komu í mark á betri tíma en nokkrir aðrir keppendur frá hinum löndunum sem höfðu verið þarna á undan okkur. Það tók flesta keppendurna ekki nema um 70 mínútur að klífa þetta fjall en þetta er svipað og að hlaupa á Esjuna.

Á kaðli yfir 100 metra djúpt gljúfur

Strax að lokinni fjallgöngunni var enn haldið á brattann en fram undan var að aka yfir fjallaskarð í Atiasfjöllunum. Þar liggur grýttur vegarslóði í ríflega 2.200 metra hæð yfir fjallgarðinn en þar uppi beið síðasta þrautin.

Þaðan átti svo að síga niður í gljúfrið, hlaupa 400 metra á botninum og klifra upp þverhníptan bergvegginn með handaflinu einu saman með því að draga sig upp á kaðli.

Það var farið að halla að kvöldi þegar bílalestin fór að fikra sig aftur niður Atlasfjöllin. Viðburðaríkir dagar í Afríku voru senn á enda og flugferðin heimleiðis fram undan snemma næsta morgun.

„Við vitum nákvæmlega núna út í hvað við erum að fara. íslendingarnir fengu líka mörg hvatningarorð frá hinum keppendunum, enda ætla allir þeir sem ekki komust í undanúrslitin að reyna að sækja um aftur og komast í keppnisliðið að ári.“