Fastagesturinn á gamla skrjóðnum

Það er ekki endilega víst að sá sem ekur um á gömlum skrjóð sé illa stæður fjárhagslega. Eða hvað? Nei, það þarf alls ekki að vera. Hér er saga af karlinum sem mætti á barinn á hverju kvöldi og kom þangað akandi á gömlu bílskrifli.

Það brást ekki að alltaf pantaði hann sér það sama; London Pride og viskísjússa með.

Hann kom jafnan á svipuðum tíma, klukkan sjö um kvöldið, á sínum gamla bláa Austin Maxi (reyndar var ein hurðin drapplit). Jafnvel á þeim tíma, árið 1982, var þessi bíll ekkert annað en gamall og haugslitinn skrjóður.  

image

Austin Maxi 1980 árgerðin. Bíll mannsins í sögunni var svipaður þessum en þó var ein hurðin í öðrum lit. Myndir/Wikipedia

Maðurinn lagði bílnum, kom inn á barinn, sat að sumbli til lokunar og alltaf var bílgarmurinn farinn að morgni (sem betur fer fór hann aldrei á bílnum heim að drykkju lokinni).

Það var svo bílstjórinn sem fór að næturlagi og sótti gamla bláa skrjóðinn við krána og ók honum heim. Maðurinn á skrjóðnum reyndist vera aðalsmaður eða greifi, og átti helming alls landsins í kringum bæinn okkar. Jú, og hann átti meiri peninga en maður getur látið sig dreyma um að eignast á ævinni, og það í tíunda veldi.

En hann ók um á þessu bílflaki, sat á barnum eins og hver annar bæjarbúi og svo lengi sem enginn vissi hver hann var þá var ekkert sem benti til þess að þar færi auðkýfingur,“ skrifaði Wark og ég held að þetta sé nú bara nokkuð góð saga. Fyrir utan drykkjuna en já, það er svo annað mál.

Þessu tengt:

Við reynsluökum bílum, tökum viðtöl, skrifum greinar og fjöllum um bíla á óhlutdrægan hátt. Umferð, öryggi, vegir, tryggingamál og allt annað sem tengist bílum og umferð. www.bilablogg.is